Polskie firmy, które dokonują wypłat należności na rzecz zagranicznych podmiotów powinny każdorazowo sprawdzić, czy nie mają obowiązku poboru tzw. podatku u źródła, jako jego płatnicy.
Przepisy podatkowe zawierają katalog należności, które podlegają opodatkowaniu w Polsce, mimo że są wypłacane do zagranicznego podmiotu. Najczęściej będą to dywidendy, odsetki od pożyczek, opłaty licencyjne, wynajem za granicą samochodu, czy zakup usług niematerialnych (np. reklamy w Google czy na Facebooku).
Podatek u źródła – co podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła (WHT)
Zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (CIT) oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT) opodatkowaniu według stawki 20% podlegają należności osiągane na terytorium Polski przez nierezydentów, który obejmują m.in. przychody z:
- odsetek,
- należności licencyjnych, tj. z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw,
- z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego,
- za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego,
- za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
- z tytułu usług niematerialnych, tj. świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze.
Jeżeli polska firma – podatnik PIT lub CIT wypłaca wynagrodzenie/należności na rzecz zagranicznego podmiotu, to jest tzw. płatnikiem podatku u źródła (WHT). Na polskim płatniku ciąży wówczas obowiązek poboru podatku u źródła od wypłacanych za granicę należności i jego wpłaty do urzędu skarbowego. Ponadto trzeba będzie wypełnić także obowiązki deklaracyjne – wysłać do urzędu deklaracje CIT-10Z, IFT-1 / IFT-1R, IFT-2 / IFT-2R.
Certyfikat rezydencji
Przepisy podatkowe dotyczące obowiązku poboru podatku u źródła stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu (dalej: UPO), których stroną jest Rzeczpospolita Polska.
Polski płatnik może nie pobierać podatku WHT zgodnie z postanowieniami odpowiedniej UPO lub zastosować preferencyjną (zazwyczaj niższą) stawkę podatku wynikającą z danej UPO.
Jednak warunkiem zastosowania postanowień UPO jest udokumentowanie siedziby zagranicznego podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.
Podsumowując, jeżeli polski płatnik uzyska od zagranicznego podmiotu, certyfikat rezydencji to:
- w przypadku wypłaty odsetek lub należności licencyjnych lub dywidendy na rzecz zagranicznego podmiotu, będzie mógł zastosować niższą stawkę podatku wynikającą z właściwej UPO;
- nie będzie w ogóle zobowiązany do poboru podatku u źródła w przypadku wypłat wynagrodzeń za pozostałe tytuły objęte podatkiem u źródła – najczęściej nabyte usługi niematerialne od zagranicznego podmiotu, np. usługi doradcze czy reklamowe (reklama z Google czy na Facebooku).
Pozostałe 78% artykułu dostępne jest dla zalogowanych użytkowników serwisu.
Jeśli posiadasz aktywną prenumeratę przejdź do LOGOWANIA. Jeśli nie jesteś jeszcze naszym Czytelnikiem wybierz najkorzystniejszy WARIANT PRENUMERATY.
Zaloguj Zamów prenumeratę Kup dostęp do artykułuŹródło: Controlling i Rachunkowość Zarządcza nr 9/2023
